Hórreo de Reboiras

Situado na chamada Eira da Malla de Reboiras, no límite occidental da mesma.

Fermoso exemplar de hórreo mixto de gran tamaño, que ten a particularidade de presentar unha especie de lacenas na repisa para gardar o mel. A cimentación é unha repisa de cachotaría de granito de aproximadamente 1,50 metros de altura. Dá a impresión de que a metade oeste da mesma foi construída posteriormente, xa que a repisa presenta neste punto un corte rectilíneo moi claro. Nesta metade oeste da repisa é visible, na cara vertical do lateral leste, un van rectangular compartimentado en dous espazos por medio de lousas verticais de granito, sendo a parede do fondo destes espazos de perpiaños. Trátase, segundo o comentado por unha veciña, dunha especie de lacenas para gardar o mel. O estado de abandono en que se atopa o entorno, con abundante vexetación, impediu comprobar a existencia ou non dos chamados tornaformigas. Así mesmo, baixo estas lacenas para o mel, é visible na repisa outro buraco cuadrangular, seguramente destinado a gardar outros alimentos ou aparellos, no interior do cal a referida veciña lembrábase de esconderse de cativa, estando actualmente colmado por terra e vexetación. No extremo leste, a repisa ten diante unha pedra rectangular, para o acceso ao interior do hórreo e apoiar as cesta co millo. Carece de soportes, asentando directamente o tornarratos na repisa. O tornarratos é unha peza corrida ao longo do corpo do hórreo. Parece que orixinalmente tería tres claros, manténdose en pé actualmente tan só un, o máis setentrional e o de maior lonxitude. Este claro está hoxe en día pechado con ladrillo, cunha porta de madeira no lateral leste e outra porta pintada de azul no penal da fronte. O segundo claro tan só conserva en pé as columnas de pedra e parte do arco de madeira sobre o que asentaría a cubrición. O terceiro claro non conserva nada. A cubrición, de uralita con algunha tella do país por riba, só se mantén non claro do norte. Tan só conserva o penal dianteiro, de pedra con porta de madeira en azul, con pinche de pedra e sobrepenas, correspondente ao único claro que queda en pé. Non conserva os remates. Orientado ao NE.

No 2010,  os veciños consultados aseguran que ten moita antigüidade, máis de cen anos seguro. Unha veciña comenta que aínda lle acorda cando tiña madeira nos claros, e que haberá máis de 30 anos que está en ruínas. Esta mesma muller acórdase de xogar de cativa a esconderse entre este e os outros hórreos da Eira. Orixinalmente, había nesta Eira máis hórreos, en total seis, mais tres deles están actualmente desmontados, quedando á vista tan só os soportes. Así mesmo, a mesma veciña comentou que había antigamente na Eira, no cuadrante NW, un hórreo de vimbio o que lle chamaban A Cabana, de planta circular e cos tornarratos de pedra circulares, mais que actualmente xa non se conserva.