A Aldea Maldita de Abuín

No lugar de Abuín, algo máis abaixo da aldea, atópase un lugar onde vellas vivendas se funden coa fraga nunha mestura de pedras e madeira que invita a deixarse levar neste peculiar lugar. Aquí consérvase un pequeno grupo de casas feitas en cachotaría irregular granítica, todas elas cubertas pola maleza. Aínda que a súa datación é difícil de definir, posiblemente sexan dos séculos XVIII e XIX.

O máis salientable deste lugar son as numerosas lendas que existen e falan da aldea “maldita”, motivo polo que se supón que foi abandonado o lugar polos seus habitantes. Este lugar acolle numerosas lendas que explican o seu despoboamento: unhas din que unha familia tiña enterrado un tesouro; outras, que o tesouro fora enterrado polos pobos nórdicos; noutra incluso se sinala a creación destas lendas coma defensa ante un intento de compra do lugar... A maioría delas contan que estas lendas se crearon precisamente para evitar que os curiosos se achegasen por alí.

A máis probable fora a chegada dunha epidemia ou praga que decimara a poboación, aínda que tamén se fala dun ataque por parte dos viquingos. Mais a lenda que ten máis peso fala dunha maldición por causa do tesouro que os veciños roubaran no Mosteiro da Armenteira e que despois lle deron ao cura para que o agochase. O cura morreu esa mesma noite e, pouco despois, foron detrás numerosos veciños. Aínda que intentaron recuperar o tesouro para devolvelo ao mosteiro, para así librarse da maldición, nunca máis foi localizado e os poucos que sobreviviron decidiron fuxir do lugar. Contan que o tesouro está soterrado baixo unha das casas que aínda conserva parte da súa estrutura, e que antigamente fora a capela. Outra variante desta lenda di que o cura soterrou un cáliz roubado na Igrexa de Santa María de Leiro e que a maldición recaerá sobre quen o atope.

Castelao tamén recolleu varias lenda, como a da “A aldea esquecida”, unha historia que lle contara a súa avoa: “…Cando volvín á casa escoitei de miña avoa a hestoria da aldea esquecida. — Foi que os do lugar, armados ladróns, roubaron o mosteiro de Armenteira. Agardando o intre do reparto da riqueza, o capitán enterrouna en sitio segredo; mais ó seguinte día o capitán apareceu morto no seu leito e nunca máis se soubo do tesouro. Dende aquela todas foron desgracias. Morrían as xugadas, merábanse os froitos, morrían entangarañados os rapaces, secábanse as fontes. Para escorrenta-lo mal fado ergueron cruceiros a eito. De nada valeu nada. No remate sóubose todo e aínda hoxe o lugar está illado das xentes de ben...”.

Tamén Castelao no relato “Camiño esquecido” recrea outra moi parecida: “...Aquela “verea vella” turraba por min e, cando me fixen home, arrisqueime a pasala. E máis alá da medoñenta congostra topeime cunha aldea sen xente...”.

O certo é que o lugar presenta unha frondosidade embriagadora que invita a perderse por entre os altísimos eucaliptos mentres as vellas historias que contan sobre ela van circulando coma imaxes pola mente.